Igrzyska śmierci – Suzanne Collins

                Zanim sięgnęłam do tej książki, miałam sprzeczne uczucia, bałam się jej. Z jednej strony mnóstwo zachwytów dookoła, a z drugiej strach, że będzie to kolejna historia, nie dość, że naciągana, to jeszcze nierzeczywista, a przede wszystkim niewiarygodna. Niestety nie miałam wielu przyjemnych spotkań z tematyką przygodową, ale wreszcie nadszedł czas, aby to zmienić!

                Przyszłość. Liczne katastrofy spowodowały zniszczenie Ameryki Północnej. Na jej ruinach powstało państwo Panem, składające się z Kapitolu pełniącego funkcję stolicy i 13 otaczających go dystryktów, których zadaniem jest zaspakajanie wszelkich potrzeb mieszkańców Kapitolu. Ludność zamieszkująca dystrykty cierpi głód i ubóstwo, każdego dnia ciężko pracując, co w efekcie doprowadza do wybuchu wojny domowej i buntu przeciwko stolicy. Kapitol postanawia ukarać najbardziej nieposłuszny dystrykt i doprowadza do jego likwidacji, natomiast karą dla pozostałych rejonów kraju okazują się Igrzyska Głodowe. Co roku każdy rejon ma obowiązek ofiarować parę trybutów, którzy podejmą wyzwanie walcząc o życie z pozostałymi, z których zwycięzcą może być tylko jedna osoba.

                Katniss wraz z matką i młodszą siostrą Prim zamieszkuje dwunasty dystrykt. Po śmierci ojca robi co może, aby jej rodzinie niczego nie zabrakło. Choć rejon, który zamieszkuje należy do najbiedniejszych w kraju, nie poddaje się i walczy o żywność narażając własne życie. Pomimo odwagi i zaradności, jak każda młoda dziewczyna odczuwa strach, ponieważ zbliżają się dożynki, na których wytypowani zostaną trybuci do tegorocznych Igrzysk. Nadchodzi pora losowania. Pierwszym trybutem zostaje Prim. Katniss nie mogąc pogodzić się z niesprawiedliwością losu, postanawia zgłosić się na ochotnika i stanąć do walki o życie. Drugim wylosowanym okazuje się być Peeta, syn piekarza. Wspólnie wyruszają do Kapitolu, gdzie początkowo doświadczają luksusów, aby potem móc trenować sztukę przetrwania pod okiem zwycięzcy sprzed lat i w efekcie zmierzyć się w Igrzyskach.

                Nasłuchałam się tylu ochów i achów, że chciałam sprawdzić, czy rzeczywiście książka jest tak dobra, jak słyszałam. Fakt, że jest utrzymana w gatunku przygodowo - fantastycznym był przyjemną odmianą. Pierwsze, na co zwróciłam uwagę podczas czytania, to język jakim książka została napisana. Dobitny, prostolinijny, a jednocześnie niewymuszony, dzięki czemu czyta się jednym tchem. Również fakt, że narracja jest pierwszoosobowa sprawia, że wgłębiamy się w historię tak, jakbyśmy byli jej uczestnikami. Dzięki temu łatwiej też zrozumieć brutalny świat i bijące z każdej strony okrucieństwa przedstawione w książce.  Całość jest bardzo realistyczna i wiarygodna, czasem aż przerażająca. W większości jest to zasługa bohaterów, którzy mają w sobie mnóstwo kontrastów i to oni tak naprawdę tworzą tę historię. Mogłabym tak wyliczać, i wyliczać pozytywy… ale nie zrobię tego.  Dlaczego? Bo warto sięgnąć do tej historii, warto ją przeczytać. Bo można w niej odnaleźć mądrość, prawdę i nadzieję. Gwarantuję, że nie istnieje możliwość, aby się zawieść.

Moja ocena: 8,5/10