Jedenaście minut - Paulo Coehlo

           Paulo Coehlo ma tylu zwolenników, ilu przeciwników. Wielokrotnie słyszałam mnóstwo pochlebnych słów o jego twórczości, a z drugiej strony ostre słowa krytyki. Zazwyczaj poznawanie jego dorobku zaczyna się od Alchemika, ale ja postanowiłam dać szansę innej książce i kilka lat temu sięgnęłam po Jedenaście minut, do których wracam co jakiś czas.

Maria, młoda Brazylijka, poszukuje własnego miejsca na świecie i sensu życia. Wreszcie udaje jej się zebrać pieniądze i wyjechać na pierwsze w życiu wakacje do Rio de Janeiro. Dostrzega ją tam mężczyzna, który proponuje jej pracę tancerki samby w Szwajcarii. Maria, przekonana, że w końcu coś w jej życiu zaczyna się zmieniać, podejmuje wyzwanie i wyjeżdża. Niestety nic nie przebiega tak, jak to sobie wyobrażała i szybko zdaje sobie sprawę, że nie tego oczekiwała. Mimo to nie chce wracać do Brazylii i dać satysfakcji własnej porażki ludziom, którzy nie życzyli jej dobrze. Wreszcie decyduje się zostać… prostytutką. Nie czuje się z tym źle, jednak tłumaczy swoje postępowanie chęcią pomocy rodzinie i szybkim zarobkiem, dzięki któremu będzie mogła zapewnić byt sobie i najbliższym i wrócić do kraju. Nie chce być po prostu kurtyzaną, dlatego postanawia posiąść ogólną wiedzę, aby być również powiernicą, móc doradzać i słuchać. Wkrótce w swoim fachu zostaje najlepsza, ma wielu lojalnych klientów, również finansowo może pozwolić sobie na coraz więcej rzeczy. Traktuje swoją pracę profesjonalnie, nie zakochuje się i nie spoufala z mężczyznami, którzy ją odwiedzają. Pewnego dnia sącząc kawę w jednej z pobliskich kawiarni przystojny malarz proponuje namalować jej portret. Początkowo niechętnie, jednak z czasem zauważa, że to nie sam fakt malowania, lecz mężczyzna ją zaintrygował. Z każdym dniem poznają się coraz lepiej i oboje czują więcej, niż powinni. Kiedy wszystko zaczyna się układać, Maria postanawia wrócić w rodzinne strony i wspominać Szwajcarię z sentymentem…

Po przeczytaniu tej pozycji mam tak wiele myśli, że nie wiem nawet od czego zacząć. Paulo Coehlo opowiedział nieskomplikowaną historię z ukrytym między wierszami przesłaniem. Język jest prosty i przejrzysty, jednak całość jest napisana w taki sposób, że czytelnik bez trudu odnajduje ukryte przesłania i sugestie. Wszystko to sprawiło, że czytałam nie tylko z zapartym tchem, ale też prawie bez mrugnięcia okiem! Główna bohaterka jest dość skomplikowaną postacią, której postępowanie nie zawsze jest zrozumiałe. Być może autor w ten sposób chciał zwrócić uwagę na psychikę kobiet, które wykonując ten zawód, zmagają się z różnego rodzaju rozterkami i problemami, a których nikt nie dostrzega, widząc w nich jedynie prostytutki.

Nie była to, jak się może wydawać, historia o miłości, seksie, czy tytułowych jedenastu minutach. Coehlo ukrył między stronami proste życiowe prawdy dotyczące poszukiwania swojej życiowej drogi i odkrywaniu własnego ‘ja’. Jedenaście minut to opowieść o przewrotności losu, przeznaczeniu, o wielu aspektach szczęścia, które dla każdego przybiera inną formę i prawdach na co dzień zapominanych, jednak powszechnie znanych. Problematyka poruszana w książce jest dość delikatna i chociaż wiele jest fragmentów dotyczących erotyki, pożądania i namiętności, to wszystko jest napisane ze smakiem i wyczuciem.

Moja ocena: 8,5/10

A w kolejnym wpisie…