Tektonika uczuć - Eric Emmanuel Schmitt

           

             Eric Emmanuel Schmitt dotąd był mi znany z nazwiska i Oskara i Pani Róży. Choć od dawna na mojej liście książek do przeczytania jest Trucicielka, to postanowiłam jednak najpierw sięgnąć do Tektoniki uczuć. Skoro mówi się, że jego książki to takie perełki, postanowiłam się o tym przekonać. I… po dwóch godzinach byłam zaskoczona, że w tak niewielu stronach znalazłam tyle treści, a książka leżała już wśród przeczytanych ;)

                Diane i Richard są w sobie bez pamięci zakochani, a przynajmniej tak im się wydaje. Wydaje im się również, że niebawem zrobią kolejny krok w swoim związku, staną na ślubnym kobiercu. I kiedy wszystko wydaje się tak idealne, okazuje się, że jednak coś jest nie tak. Diane zaczyna przyglądać się ich relacji, zauważa, że nie jest już tak jak dawniej. Że nawet kilkudniowa rozłąka nie sprawia im już takiego problemu jak kiedyś, że on nie przytula jej już tak mocno, a podczas czytania oboje namiętnie ziewają. Postanawia podzielić się z nim swoimi wątpliwościami i wskutek  braku komunikacji… rozstają się. Odtąd uczucie miłości, które wypełniało ich po brzegi, zaczyna przeobrażać się w chorą nienawiść, która jednemu z nich dostarczy szczęścia, a drugiemu niewyobrażalnego żalu.

                Choć nie miałam wielu okazji do poznania twórczości E. E. Schmitta, to z pewnością teraz będę miała czas na jej nadrobienie. Tektonika uczuć okazała się pewnego rodzaju opowieścią, która przypominała mi czytanie scenariusza spektaklu teatralnego. Taka forma nigdy nie wydawała mi się atrakcyjna, a jednak, przekonałam się, że taka prosta forma w niczym nie jest gorsza od prozy. Piękna opowieść poruszająca prosty schemat – ona, on i uczucie.  Pokazująca jak trudna jest komunikacja między ludźmi i skutki jakie przynoszą niedomówienia, oszustwa i kłamstwa. Pouczająca, pełna intrygi, manipulacji historia, która uświadamia, że czasami chyba nie do końca rozumiemy uczucia, jakie nami targają i fakt, że szczere i prawdziwe uczucie jest naprawdę czymś trudnym.

Jest to jedna z tych książek, o których trudno powiedzieć, że się podobała. Dlaczego? Bo nie taki jest jej cel. Eric Emmanuel Schmitt nie napisał jej po to, żeby zaczytywać się w niej godzinami i zachwycać wydumaną treścią, ale po to, żeby w pewnym sensie w prostej historii odnaleźć psychologię miłości. To z pewnością wyszło mu rewelacyjnie,  prawda w niej zawarta skłania do refleksji i uświadamia, że choć nic tego nie zapowiadało, to jednak mamy sobie wiele do zarzucenia.

Moja ocena: 8/10