Jeden dzień - David Nicholls

                O twórczości Davida Nichollsa słyszałam wiele – nie zawsze pozytywnego. Nie lubię kierować się cudzymi opiniami, dlatego postanowiłam sama sięgnąć do jego książek, a pierwszy w ręce wpadł mi Jeden dzień z Anne Hathaway i Jimem Sturgessem na okładce. Pomyślałam wtedy, że jest piękna, od razu mnie urzekła. A z drugiej strony, zastanawiałam się, czy nie będzie to jakaś banalna historia o miłości, jakich mnóstwo.

                Jest 15 lipca 1988 roku. Emma i Dexter poznają się na imprezie z okazji ukończenia studiów. Ona – intelektualistka w grubych okularach, zakompleksiona, nieświadoma swojej wartości marzycielka, on – przystojniak z bogatego domu, niespecjalnie przejmujący się przyszłością, zupełne przeciwieństwa. I chociaż ona nie jest w jego typie, a on z pozoru jest tanim podrywaczem, spędzają ze sobą noc. Nie, nie taką, jak się wydaje. Okazuje się, że świetnie się rozumieją i potrafią rozmawiać o wszystkim. Wydaje im się, że więcej się nie zobaczą, jednak czas pokazuje, że nie mogą o sobie zapomnieć. Właśnie wtedy zaczyna się ta wyjątkowa przyjaźń.

                Początkowo każde z nich idzie w swoją stronę, ale mimo to ich przyjaźń wciąż się rozwija. Emma, która marzy o wydaniu własnej powieści, zatrudnia się w meksykańskiej knajpie, aby móc się utrzymać. Ciężka, całodzienna praca odbiera jej chęć do życia i sprawia, że Emma popada w depresję. Natomiast Dexter, który zawsze zdobywał to, czego chciał, znajduje zatrudnienie jako prezenter telewizyjny. Emma po namowach przyjaciela postanawia porzucić pracę i rozpocząć karierę nauczycielki, co sprawia jej ogromną przyjemność. Tak mijają lata, ale „Em i Dex, Dex i Em” (jak sami o sobie mawiają), bez względu na miejsce zamieszkania czy pracę, wciąż są najbliższymi przyjaciółmi. Ona poznaje komika Iana, z którym spędza kilka lat swojego życia. Choć sama uważa go za niespecjalnie śmiesznego, daje jej poczucie stabilizacji i przede wszystkim – świata poza nią nie widzi. Dex z kolei spotyka się z prezenterką telewizyjną, a następnie poznaje swoją przyszłą żonę, Sylvie, która rodzi mu córeczkę.

                Mijają lata. Emma zdaje sobie sprawę, że nie chce ciągnąć swojego związku z Ianem, do którego z każdym dniem czuje coraz mniej. Dexter nie jest już tak wziętym prezenterem, zaczyna brać narkotyki i zadawać się z nieodpowiednimi ludźmi. Początkowo Em i Dex spędzają razem wakacje, dzielą się radościami i troskami, razem się cieszą i wspierają w trudnych chwilach, z czasem jednak ich relacja zaczyna się zmieniać. Mają sobie coraz mniej do powiedzenia, żyją innym życiem. Jednak po wielu latach zdają sobie sprawę, że to właśnie siebie szukali przez całe życie…

                Jeden dzień to zdecydowanie jedna z najlepszych książek, jakie czytałam. Zupełnie mnie zaskoczyła. Piękna historia dwojga ludzi, którzy przez całe życie szukają szczęścia, jednak nie widzą, że jest tuż obok. Pełna emocji, błyskotliwych dialogów i przemyśleń bohaterów, którzy mijają się nie dostrzegając najważniejszego. Zaletą książki jest z pewnością narracja z perspektyw Emmy i Dexa, którzy 15 dnia lipca każdego roku opowiadają swoje losy. 20 lat z życia bohaterów powodują, że obserwujemy, jak zmienia się ich życie, ich charaktery, podejście do życia, priorytety. Zaryzykuję stwierdzenie, że Jeden dzień to książka idealna, nie brakowało mi w niej niczego. No, może poza jednym. Czytając naiwnie wierzyłam, że historia Emmy i Dexa będzie miała szczęśliwe zakończenie, jednak finał zupełnie mnie zaskoczył. Mądra, wzruszająca, nostalgiczna, skłaniająca do refleksji, ironiczna, po prostu prawdziwa.

„- Dexter, naprawdę bardzo cię kocham. Bardzo. I pewnie zawsze będę. - jej usta dotknęły jego policzka. - Ale niestety już cię nie lubię. Przykro mi.”

"Stara, jesteś cudowna. Jeżeli w ciągu całego twojego życia mógłbym dać ci tylko jeden, jedyny prezent to pewnie byłaby to pewność siebie. Taki dar pewności siebie. To, albo świeczki zapachowe."

 „ - Tylko obiecaj, że już nie będziesz mnie zmuszała do seksu.
- To co będziemy robić?
- Wiem, że to głupio zabrzmi – powiedział nieśmiało – ale moglibyśmy zagrać w scrabble’a.”

Moja ocena: 9,5/10